niedziela, 27 listopada 2011

Współczesność ramienia

  Coraz częściej przekonuje się, że sztuka wyszła z galerii, a co niektóra nawet nie miała ochoty tam trafić. Jestem mega zajarany nieudolnymi napisami na murach, rozpierdalającymi się altankami działkowymi czy choćby tym przepięknym domkiem na drzewie (ni to domek dla dziecka, ni to kryjówka bezdomnego, jakaś przedziwna hybryda, obiekt galeryjny wciągnięty na drzewo).



 Performatywna pogoda. Gęsta jak mleko mgła nad Krakowem, uciążliwa mżawka w Warszawie. Szurające w okno wiotkie gałęzie czy choćby muzyka wydawana przez skład TLK Kraków - Warszawa dla mnie to wszystko ma sens, jakąś pierwotną kreacje. To może być brednia i wywarzanie już dawno otwartych drzwi, ale ja w to całkowicie wierze. Wierze, że wystarczy wyciągnąć ręce i czerpać z tego co daje nam teraźniejszość.




piątek, 25 listopada 2011

Wracam na brzeg

8 pobudka, ledwo co widzę na oczy ale wstaję, ubieram się i zastanawiam czy już powinienem odpalić komputer? W myślach odpowiadam sobie, może najpierw herbata i jakieś tam śniadanie. Zanim woda się zagotowała ja już trzykrotnie sprawdziłem co słychać u Wojtka Skrzypczyńskiego w sieci. Słychać niewiele może to i lepiej uda mi się szybciej wyjść, jeszcze tylko muzyka, bo co to za śniadanie bez soundtracku. Zęby też myję przed monitorem, scrollując Gazeta.pl. Ale już czas się odciąć, czas wyjść i zrobić coś sensownego. O jest na Facebooku to może jeszcze zagaje, tak rzadko możemy pogadać i tak mija mi godzina 11.
Miała być mgła unosząca się nad Wisłą, a było słońce w zenicie. Powroty są ciężkie, niby jest chęć, ale ciężko wykonać jakiś gest. Mi się udało, ledwo się udało.

Powrót Wisła, jest wypadkową składania zgłoszeń na rezydencje, porządkowaniem zdjęć i sklecania portfolio.
Dopiero po kilku miesiącach zobaczyłem, że ten materiał może wyjść całkiem nieźle, teraz trzeba dorobić ciąg dalszy. 


Co zrobiłem małym aparacikiem na gównianym filmie z Rossmana.









poniedziałek, 14 listopada 2011

Niekoniecznie potrzebna wiadomość

  Tegoroczny listopad buja jak 5 bania wiśniówki. Każdy dzień jest zupełnie inny, każdego dnia dochodzą zupełnie inne emocje. Mieszają się jak soki trawienne z nędznym obiadem przygotowanym na prędce, czasem chce się rzygać, czasem biorę dokładkę. Człowiek chciałby się rozliczyć, pozbyć tej pijackiej czkawki i sprawdzić czy ma już wystarczająco dobrych uczynków, ażeby trafić do nieba.
  Ale tak musi być, na tym to wszystko polega, trzeba czekać i brać w tym udział w tym co niewiadome. Bo bierność nie przyniesie rozwiązania. Taka moja droga do rozwoju. Wiem, że to pcha mnie do przodu, może i minimalnie ale ja się na to godzę. Jadę dalej, zza zaparowanej szyby oglądam krajobrazy i ludzi którzy pozostaną mi obcy.


wtorek, 8 listopada 2011

Nie spierdolić i trzymać się swojego

Przyszedł czas na pracę dla siebie i innych, tym razem to co robię może zaistnieć nie tylko dla mnie i u mnie.
Powolutku idzie tak jak trzeba, Targówek to nie regres to obrót o 180 stopni. To obrót który był potrzebny, żeby zacząć myśleć pozytywnie. Zacząć myśleć, że wszystko będzie dobrze, jakkolwiek ma się to wszystko potoczyć. Bo Skrzypczyński jak chce, to potrafi.

Jednofotowa zajaweczka, bo zaczynać trzeba małymi krokami.